VERVELING

verhaal 31

Voor de zekerheid ook even navraag gedaan bij boer Edwin. ‘Dronk La Mama altijd zoveel?’ Ik krijg een opmerkelijk antwoord. ‘Sommige varkens drinken enorm veel als ze de kans krijgen. Volgens mij doen ze dat gewoon uit verveling.

Volgens boer Edwin moeten varkens ‘iets doen’ om water te krijgen. ‘Bij ons in de stal moeten ze allemaal eerst op een nippel drukken, dan loopt het water in een bak en vervolgens kunnen ze het opdrinken. Bij varkens is het vaak net als bij mensen, zet een vol glas voor ze neer en het gaat leeg. In een café bepaalt de bediening hoeveel er gedronken wordt.’

Hè? Suggereert hij nu dat La Mama uit verveling bij Familie Bofkont zoveel drinkt? Het klopt dat La Mama hier altijd de beschikking heeft over vers water. Dat is nieuw voor haar.

Er schiet me iets te binnen. Aagje de Eerste. Tijdens het voeren vloog ze voortdurend heen en weer naar de waterbak. ‘Stress,’ zei Dokter Peter toen ik hem er naar vroeg. Aha. De zenuwen dus. Vrouw Vos, haar levensvriendin, was inderdaad geen lieverdje als het op eten aan kwam. Het liefst at ze alles in haar eentje op. Zij was de baas en Aagje kon een beuk krijgen. Aagje dan maar apart voeren? Nee. Dat is het merkwaardige bij die complexe varkens. Ze willen altijd per se samen eten, net zoals wilde zwijnen alleen maar met elkaar foerageren, maar o wee als ze in elkaars vaarwater komen en de een iets meer dreigt te krijgen dan de ander.

Verveling bij La Mama?

Ik lees het antwoord van boer Edwin nog een keer door. Vervéling. Maar dan toch veroorzaakt door het prikkelarme leven in de bio-industrie? Verveling is daar een vorm van stress. Ik zou het ook op een zuipen zetten als ik een fokzeug in de bio-industrie was. Nu ik er nog eens over nadenk: eigenlijk had La Mama daar last van dubbele stress. In één keer veel willen drinken omdat ze zich stierlijk verveelde, stress nummer 1, en dat niet kunnen vanwege die drinknippel, stress nummer 2. Het vele drinken is dus een verkeerde gewoonte, een zenuwtic als overblijfsel uit de bio-industrie. En dat blijkt ook als de uitslag van Dokter Peter komt: La Mama heeft géén suikerziekte.

Stangbijten. Nog zo’n overgebleven tic uit haar vorige leven. Doet ze ook nog steeds. Alleen kluift en smakt ze er hier op los in het luchtledige. Op Het Beloofde Varkensland is er geen sprake van opsluiting in een kooi van stalen buizen. Maar het effect is hetzelfde: La Mama heeft iedere dag nog steeds het schuim op de lippen staan.