SPROOKJE

verhaal 25

Het duurt niet lang of Edwin zoeft, racet, en scheurt door de opstuivende sneeuw. De levenslust spat er van af. La Mama staat nog steeds in de deuropening. ‘Doe je wel voorzichtig kind?’

Dit zouden alle moedervarkens moeten mogen meemaken. Aan het eind van hun carrière de vrijheid en dan echt genieten van het moederschap. Zou zoiets te organiseren zijn? Met die aantallen? Onmogelijk. Maar binnen Het Systeem dan? Zou er geen regeling kunnen komen? Na gedane arbeid één weekje varkensvakantie. Lekkere hapjes, stro, een modderbad. Om dankjewel te zeggen. Dankjewel voor alles. Dat je zoveel mensen van voedsel hebt voorzien. Dream on. Het zal nooit gaan gebeuren.

Boer Edwin levert zijn varkens alleen aan de binnenlandse markt. Geen lange transporten, zijn varkens gaan de klep op en binnen een dag is alles voorbij. Hebben ze nergens meer weet van. Goed van boer Edwin. Daar heeft hij over nagedacht en daar heeft hij voor gekozen. Ik vertel het als mensen zich aan de biggenwand in Villa Varkensgeluk staan te vergapen. Zóveel biggen? Van één varken? Dat is toch een schande! Wat zielig! Dat zou verboden moeten worden!’ En vaak volgt er dan nog een verwensing aan het adres van de boer.

‘Ik weet niet of jullie vlees eten,’ zeg ik dan, ‘en dat gaat me ook niks aan, maar als wel, dan is het goed mogelijk dat jullie het vlees van de varkentjes van La Mama aten. Haar 169 varkentjes zijn allemaal op de Nederlandse markt terecht gekomen.’

La Mama staat inmiddels ook buiten. Nieuwsgierig duwt ze haar neus in de koude plaksneeuw. Edwin wil met haar keten. Hij port, duwt, slaat zijn kopje tegen haar flanken. ‘Kom mama! Laten we tikkertje doen!’

Aan de andere kant van de smeedijzeren omheining is het ook bal. De drie ‘wilden’ – Wildeman, Juffrouw Loes en Mister Frisling – zijn in hun element. Wildeman is zelfs de hele nacht buiten gebleven om maar geen sneeuwvlokje te hoeven missen. Er ligt nog steeds een laagje sneeuw op zijn wildzwijnenvacht. Hun vrienden uit de industrie lopen inmiddels allemaal met knalroze neuzen rond, koud en brandschoon.

Kom. Ik moet aan de slag. Over twee weken is het nieuwjaarsdag. Zeeman, de nieuwjaarsduik, er moet nog van alles geregeld. Ilona wil ook mee, waar vind ik zo’n rolstoel met strandbanden? Dan op 3 januari het welkomstfeestje van La Mama & Edwin. Live muziek, de gastenlijst, catering, bofkontboerinnen, wie kan er, en nog veel meer. Uit met de sneeuwpret. Werk aan de winkel.

Maar tegen de avond ga ik nog even kijken. Edwin is uitgeraast. Hij staat naast zijn moeder. En ze leefden nog lang en gelukkig…