OPSTOOTJE

verhaal 22

Slapen op de boerderij is hard werken geblazen. Een gespleten bezigheid. Mijn ene helft mag naar dromenland, de andere helft moet altijd thuis blijven. Voortdurend alert op geluiden. Panisch gekrijs? Dikke Peter en Big Trouble zitten met hun slagtanden in elkaar vast gehaakt. Knerpend grind? Bulle & Co zijn uitgebroken. Vallende bloempotten? Herman vreet de geraniums op. Hijgend gebonk? Aagje en Vrouw Vos staan te matten. Melancholisch geloei? Mem is tochtig. En in al die gevallen moet je als de brandweer naast je bed staan.

La Mama is nog geen week op Het Beloofde Varkensland of ik schrik wakker bij het krieken van de dag. Wat is dit? Ik kan het niet precies thuisbrengen, het klinkt als tumult. Ik ren naar buiten. Aan het eind van de kuilplaats zie ik een opstootje. Een kluwen roze lummels. Twee zijn aan het vechten, meerdere omstanders staan aan te moedigen. Er loopt ook een klein zwart belagertje tussendoor te dribbelen: Mannetje Bromsnor.

Wie zijn die vechtjassen? Als ik dichterbij kom zie ik het pas. De Ballenboy en La Mama. La Mama? WAT DOET ZIJ HIER?! Zij moet nog máánden op haar eigen territorium rond Villa Varkensgeluk blijven. Eerst op een veilige manier kennismaken met Familie Bofkont. Al die ego’s, al die korte lontjes, ik zag het wel de afgelopen dagen, die schuimbekkers, Repelsteeltje beet haar tanden zowat stuk op het hek, een razende Juffrouw Loes, stikjaloers op die nieuwkomer, Bonestaakje. Ze stonden La Mama onophoudelijk te belagen.

En nu staat ze hier als mikpunt dat stelletje hooligans van zich af te bijten. Hoe komt ze hier in godsnaam terecht? En veel belangrijker nog: hoe komt ze hier weer weg? Inmiddels is Dennis ook aangesneld. Het lukt La Mama te ontzetten en haar voorzichtig voor ons uit te drijven richting Villa Varkensgeluk. Halverwege nog een verrassing. Daar loopt Edwinnetje (ha! zo heet hij dus) op zoek naar z’n moeder. Mijn hart staat stil. Als die rouwdouwers dat geweten hadden. Schattig biggetje of niet, ook hij had er van langs gekregen. Zo zijn varkens.

Ik zie al wat er gebeurd is. Door al dat gerampestamp heeft de omheining het begeven. La Mama is aan de wandel gegaan. Ik wil er niet aan maar ik snap steeds meer waarom die bio-industrie zo lelijk is. Stalen stangen, stalen buizen. Het Systeem. Lélijk. Maar ijzersterk. Met een leuk houten hekje kom je daar natuurlijk niet ver. Varkens zijn vechters. Ook La Mama. Zelfs Edwin. Geen big of varken uitgezonderd. Ook nu zullen de rangorde-gevechten uitgevochten moeten worden. Maar voorlopig zijn ze – licht gewond – weer veilig thuis in Villa Varkensgeluk. Waar ze in alle vrijheid hun andere varkenstalenten kunnen aanboren: S.L.O.P.E.N!