LA MAMA, THE MUSICAL

verhaal 15

‘Kom er maar uit La Mama.’ Boer Edwin opent het poortje. Met de cameraman in haar kielzog lopen we allemaal achter haar aan. Ze stiefelt stevig door tot boer Edwin haar snel inhaalt en een deur opengooit. ‘Toe maar.’ En dan staat La Mama buiten! We steken een plaatsje over en even later staan we weer binnen. Afdeling gespeende biggen. Hier moet La Mama even in een gang wachten. Ik blijf bij haar terwijl boer Edwin om de hoek verdwijnt.

La Mama verkent ondertussen de omgeving. Met haar nieuwsgierige neus speurt ze iedere centimeter van dit onbekende territorium af. Waar ben ik? Is het hier veilig? Ik wil haar aaien maar daar heeft ze geen tijd voor. Ze is aan het werk en dan moet ik haar niet storen. De cameraman is met boer Edwin mee. Zodra ze er aan komen moeten wij zorgen dat we uit zicht zijn, zo heeft hij ons geïnstrueerd. Hij wil een schoon shot van de hereniging van moeder en kind.

Ze komen er aan!

Nog voor ik iets gehoord heb, zie ik het aan La Mama. Ineens gaat haar kop omhoog en haar gevoelige wroetschijf beweegt alle kanten op: Ik Ruik Ik Ruik Wat Jij Niet Ruikt. Vlug, vlug, gebaar ik. Wegwezen! We duiken weg maar ik kan het niet laten toch stiekem om een hoekje te gluren.

En dan zie ik big nummer 170. Een rood oormerk in zijn rechteroortje en een zwarte vlek op zijn linkerbil. De prijsrozet. Hij is de uitverkorene. Zo voelt hij zich nog niet, hij is angstig, veel liever was hij bij zijn broers en zussen gebleven. Dan wordt hij La Mama gewaar en ben ik getuige van een regelrechte scène uit de West Side Story.

Today all day
I had the feeling
A miracle would happen
I know now I was right

Ik durf nauwelijks te ademen. La Mama en haar verloren big lopen elkaar door de lange gang tegemoet. Iedere vrouw die Sara al gezien heeft zal nu de melodie in haar hoofd horen (en anders vraag je het maar aan je moeder, googelen kan ook).

‘Only you, you ‘re the only thing I’ll see forever. In my eyes in my words and in everything I do nothing else but you. Ever.’

Hier doe je het voor. Hier heb ik Het Beloofde Varkensland voor opgezet. Noem mij een sentimental goose, maar nu ik dit gezien heb: dat zeugenrusthuis móet er komen. Voor La Mama’s en hun laatste biggen.

There’s a place for us,
Somewhere a place for us.
Peace and quiet and open air
Wait for us
Somewhere.