BIGGENKUNST

verhaal 13

Toen ik nog op de mode-academie zat maakte ik iedere week een nieuwe outfit. Nachtenlang zat ik achter de naaimachine, tot mijn vader op de deur klopte: ‘Nu moet je toch echt gaan slapen kind.’ ‘Ja pap,’ en voort snorde ik weer.

Een boer wil uniforme biggen. Zelfde grootte, zelfde gewicht, dat is het streven bij iedere nieuwe toom. En als dat niet bij de eigen moeder lukt worden de biggetjes gehusseld. Ik zag het eens op Boer zoekt Vrouw. Die varkensboer was er verdomd behendig in, alsof hij aardappelen sorteerde. Dat bigggetje bij die zeug, die bij die, en deze kan bij de eigen moeder blijven. Net zolang tot iedere zeug biggen van hetzelfde gewicht bij zich liggen had. Boer zoekt Vrouw stond nog in de kinderschoenen, geen activist nog die protesteerde.

Nu zit ik op de schaars verlichte, onverwarmde zolder van de boerderij. Goud spinnen tot het bloed uit mijn vingertoppen drupt. Welk sprookje was dat ook weer? Nog zo’n 100 biggetjes te gaan. Kramp in mijn kniphand, maar ik moet door. Over een paar uur staat EenVandaag op de stoep. Ze willen al om 9.00 uur beginnen met draaien. Niet aan denken nu. Knip, knip, knip, weer een biggetje af. Dan verschijnt het hoofd van Dennis in het trappengat. ‘Kan ik al weer wat meenemen?’

Honderdnegenenzestig uniforme biggetjes. Een voor een rollen ze de printer uit. Ze zijn al genummerd (dát zou nog eens een uitvinding zijn voor een varkensvermeerderaar), nummer 1 tot en met 169. Dan door de laminator. Twee keer, dubbel gelamineerd, dan worden ze het mooist glad. En dan uitkinppen. Stuk voor stuk. Al die oortjes, al die neusjes. Laminaat knipt stug, mijn rechterarm is lam en mijn duim wil niet meer meedoen.

Buiten hoor ik getimmer. Dennis spijkert de biggetjes naast elkaar op dunne blankhouten latjes. Rijenlang. Als EenVandaag het erf op rijdt, het is nog maar net licht, heeft Villa Varkensgeluk kunst aan de muur. Honderdnegenenzestig paar guitige biggenoogjes kijken ons aan. De indrukwekkende staat van dienst van superfokzeug 1281. Temidden van al die smoeltjes de beeltenis van de boer met zijn arm om zijn lievelingszeug geslagen. Maar waar is nummer 170? Nummer 170 weet nog van niks, maar voor de zon onder zal gaan, zal hij naast zijn teruggevonden moeder in het stro liggen. Over sprookjes gesproken.

EenVandaag gaat voortvarend te werk. Voor ik het weet lig ik naast Maximiliaan, mijn haar is amper droog. We pakken de draad op bij hem, Maximiliaan is het bruggetje naar fokzeug 1281, het nieuwste project van Het Beloofde Varkensland. En dan op naar het uitgewerkte moedervarken. Moeder & Zoon, het is zover. Here we come! YES!