WILDEMAN

verhaal 39

Juni 2012. La Mama is inmiddels een van de meest dominante varkens van Het Beloofde Varkensland. In niets lijkt ze meer op de onderdanige werkneemster die ze was in de bio-industrie, waar ze niks te vertellen had. Ze is nu eigen baas. Ze gaat en staat waar ze zelf wil, heeft praatjes voor tien en als het haar niet zint zet ze een keel op die tot in Heerhugowaard te horen moet zijn.

Met La Mama valt niet te spotten. Dat is Wildeman ook niet ontgaan. Zo te zien valt hij op sterke vrouwen want hij maakt werk van haar. La Mama op haar beurt vindt Wildeman vast stoer met zijn woeste oren, want zij gaat op zijn avances in. Ik heb ze al eens betrapt op een innig samenzijn in het huisje van Lamme Zus.

Maar niet voor lang. Edwin is stikjaloers. Waar hij kan probeert hij Wildeman bij zijn moeder weg te houden, hij gaat er gewoon tussen liggen. Wildeman is slim. Hij gaat er niet tegenin, wacht zijn kans af en zodra Edwin even uit beeld is, neemt hij gauw zijn plekje naast La Mama in en liggen ze buik aan buik.

Er zijn nog meer kapers op de kust. Kauwtjes. Ook zij vinden La Mama een lekker hapje. Eentje is zo brutaal die zit de hele dag op haar rug. Waar La Mama ook gaat of staat, het kauwtje lift op haar mee en zij vindt het allemaal best. Sterker nog, ze vindt het heerlijk, want Kauwtje zit er natuurlijk niet zomaar, nee hij pikt de huidschilfertjes tussen haar haren weg. En doet hij kennelijk goed want ze kan er geen genoeg van krijgen.

Die haren zijn het gevolg van haar nieuwe leven. In de bio-industrie was ze altijd bloot, in die warme stallen ontwikkelen varkens nauwelijks haar. Nu heeft La Mama in de winter een dikke jas aan met bijpassende oorwarmers, zelfs haar oren zijn behaard, in de zomer gaat die winterjas uit en dat veroorzaakt nogwal wat jeuk en kriebel. Kauwtje komt als geroepen. Hij pikt en pikt en pikt tot ik op een dag wat zie glinsteren. Vocht. Vocht? Bloed!

En dat smaakt hem goed, evenals haar vlees. Pik pik pik, hij pikt maar door tot er een gat in haar rug zit. La Mama geeft geen krimp. Er op af rennen, in mijn handen klappen, wapperen, roepen, Kauwtje vliegt even op, maar een tel later zit ie er weer. Groene leem er op smeren helpt ook niet, Kauwtje pikt er dwars door heen.

Dit is te gek. We kunnen La Mama toch niet laten opvreten tot er niks meer van haar over is? Zelfs haar een dagje in Villa Varkensgeluk houden mislukt, want Kauwtje vliegt zo naar binnen en hup daar zit hij weer. Pik pik pik.
Wordt Vervolgd.