TUSSEN TWEE VUREN

verhaal 2

Vanaf dat moment is Ilona verslaafd aan varkens. Voortaan stopt bijna elke zondag een taxibusje op de dijk en wordt ze in haar rolstoel het erf opgereden. Op een dag begrijp ik uit haar woordklanken dat ze ook zo dolgraag een biggetje wilde redden uit de vlees-industrie. Mag dat beestje dan op Het Beloofde Varkensland wonen? Dan kan zij in ieder geval een weekendvarkensmoeder zijn.

‘Als ik achteraf maar geen mes in mijn rug krijg,’ zegt de boer die ik er over bel. ‘Nee, daar hoeft u niet bang voor te zijn. Daar ben ik niet van.’ Hij pruttelt nog wat over onbetrouwbare dierenactivisten. Ik weet hem te overtuigen.

Niet dat het me nooit gevraagd was door de media. ‘Dafne wil jij voor ons met een verborgen camera een varkensstal ingaan?’ ‘Nee.’ ‘Met alleen een verborgen microfoon dan?’ Ook niet. Dat is niet mijn stijl. Ik vróeg het altijd gewoon aan een varkensboer. ‘Nee daar beginnen we niet aan.’ Zo begon het iedere keer. En het eindigde dan toch weer met zo’n roze smoeltje in het stro op Het Beloofde Varkensland. Al tig keer.

Ook deze boer stemde uiteindelijk toe. ‘Onder één voorwaarde.’ ‘En die is?’ ‘Dan moet Ilona zelf meekomen en wil ik jullie eerst een rondleiding op mijn bedrijf geven.’

Ai. Dilemma.

Ik wist zeker dat Ilona doodongelukkig zou worden van de varkens in een bio-industriestal. ‘De boer wil je laten zien dat zijn varkens het goed hebben,’ zei ik tegen haar. ‘Weet je zeker dat je dat wilt? Je gaat daar heel treurig van worden.’ Sinds de boerenschool was ik vaak genoeg in varkensstallen geweest. De boeren waren altijd hartelijk en vaak trots op hun bedrijf. Ik geloofde ze. Wie was ik om die trots in twijfel te trekken?

Tegelijkertijd kon ik nauwelijks naar hun varkens in die kooien kijken. Ik probeerde me er altijd uit alle macht van af te sluiten. Doorademen. Amoniakdampen of niet, gewoon stug door blijven ademen. Ilona had geen idee wat haar te wachten stond. Wat zou ze erover tegen haar veganistenvrienden gaan zeggen? Hoe woedend zouden die er over gaan twitteren? En dan alsnog dat mes?

Ik had de boer mijn woord gegeven. Niet als truc. Ik meende het. Maar ik wilde Ilona ook beschermen tegen de schok van de intensieve varkenshouderij.

‘Het lijkt daar in niets op Het Beloofde Varkensland,’ probeerde ik nog. ‘Die stank alleen al. En al die schrikachtige varkens. Je zult er een week niet van kunnen slapen.’ Ik hoopte zo dat ze er van af zou zien. Dan zou ik in mijn eentje wel een biggetje bij een andere boer kopen, maar Ilona hield voet bij stuk. Ze moest en zou mee.