HET HOL VAN DE LEEUW

verhaal 28

BabyBig een ontstoken hoef, Brutus loopt ook raar en bij Zeeuws Meisje stroomt het bloed haar rechteroortje uit. De grote dag begint goed.

De Wet van Westerhof: de dieren gaan áltijd voor. Aan de slag dus. Medicatie, troosthapjes, vers opgestrooide stalletjes, maar het oortje van Zeeuws Meisje is een raadsel. Niks aan te zien, het kwam van binnenuit. Ook al is het bloeden nu gestopt, dat idee is eng, en ze ziet eruit alsof ze net niet helemaal aan het mes van de slager is ontsnapt.

De sneeuw is verdwenen, na de witte kerst was het uit met de pret. Maar de sprookjesfoto van La Mama & Edwin heeft eeuwigheidswaarde. Ik print hem nog snel even uit, heb ik straks iets voor bij mijn welkomstpraatje.

Terwijl ik heen en weer loop te rennen, de bofkontboerinnen appeltaarten op tafel zetten, Jaro & Co instrumenten naar binnen slepen, staan boer Edwin en de zijnen al op het erf. Toeval? Instinctief? Zo werkt het wel met ruimte. Degene die er het eerst is, is de anderen voor. Territtoriumgedrag. Niets dierlijks is ons vreemd.

Om 14.00 uur kan er niemand meer bij. De directeur van Ibis, de chirurgisch orthopeed van Vrouw Vos, de poezendokter, de verslaggever van EenVandaag, de penningmeester van Stichting Familie Bofkont, Ilona in haar varkens t-shirt; ontelbare varkensvrienden, ze zijn er allemaal. Vurdalak, de bandboys van Jaro, weten hoe ze sfeer moeten maken. Er hangt een onmiskenbare opwinding in de lucht: straks kennismaken met La Mama & Edwin!

En toch: de tafel met appeltaarten vormt een waterscheiding. Letterlijk. Ook nu moet ik weer aan de West Side Story denken. Ik ga naast boer Edwin staan en vraag een applaus voor hem en zijn familie. ‘Welkom in het hol van de leeuw!’ Zo. Nu is het maar hardop gezegd. Ik eindig mijn praatje met de naam van biggetje 170. Boer Edwin straalt van oor tot oor. Hij heeft ook wat. Namens de LTO Varkenshouderij Noord een cheque van 1281 euro. Applaus. Hij pakt het moment en begint te vertellen over zijn sector.

Aan de andere kant van de appeltaarten worden wenkbrauwen gefronst. ‘Die boer is geen held, dat ben jij,’ sist een bofkontfan als we met de hele meute naar buiten drommen. ‘Nee,’ zeg ik. De heldin is La Mama.’

En dan staan we voor Villa Varkensgeluk. La Mama! Edwin! Ze verschijnen in de deuropening. Er gaat een golf van vertedering door het gezelschap. Ineens een tumult. Miss Piggy is via de achterkant hun huisje binnengedrongen. Boer Edwin springt het hek over en drijft Miss Piggy de juiste kant op. Goddank. Eén bebloed varken is meer dan genoeg.