VARKENSRITUELEN

verhaal 29

‘Gistermiddag was een magische middag, zo’n moment waarop alles samenvalt, je op een hoger niveau wordt getild, zo’n moment waarop je je gekoesterd weet, door de muziek, Aagje die af en toe een frivole huppel maakte, het genereerde een blijheid, alle vrienden van de bofkonten werden aangeraakt, de lucht buiten was blij en alle bofkonten straalden een rust uit en toen la Mama met haar kind in de deuropening verscheen, geweldig…. Woorden schieten hier te kort maar ik weet wel dat ik als een gloeilampje thuis kwam en dat die warmte/gloed me door 2010 zal bijblijven! Mijn kleinzoon wilde ook helemaal niet naar huis die voelde het ook zo!’

Wat zal ik nog zeggen na zulke mails? Het welkomstfeestje van La Mama & Edwin is een herinnering voor het leven. Rest mij de puinhopen op te ruimen, bedankmailtjes te sturen voor alle donaties van 12,81 euro en me uitgevloerd naast La Mama in het stro uit te strekken.

Eigenlijk ligt La Mama nog steeds de hele dag op haar zij. Hoe kan het ook anders? Haar hele leven niks anders gedaan in de kraamkooi. Op haar zij liggen en biggetjes zogen. Nu kan ze opstaan en naar buiten lopen en toch doet ze dat niet of nauwelijks.

Edwin wel. De eerste paar weken bleef hij voornamelijk aan moeders rokken hangen, nu blijft hij steeds langer buiten. Genoeg te doen. Draven, wroeten, scheuren aan het restant van de opgefrommelde rode loper, kennismaken met de rest van Familie Bofkont.

Vooral Aagje en Mister Frisling komen vaak buurten. Om beurten rennen ze, gescheiden door het hek, flank aan flank met Edwin tot de muur van Villa Varkensgeluk en weer terug. Alsmaar heen en weer, af en toe onderbroken door een frontale aanval. Raken waar ze mekaar kunnen raken. Varkensrituelen. De opmaat voor een levenslange vriendschap in het verschiet.

Van tijd tot tijd rent Edwin terug naar binnen. Is zijn moedertje er nog? Ja! Even vertellen wat hij buiten allemaal meemaakt. Ook dat gaat altijd volgens hetzelfde ritueel: opgewonden dribbelt hij om zijn moeder heen, duwt zijn neus tegen de hare en kwaakt de oren van haar hoofd. Letterlijk. Biggetjes praten met hun moeders als eendjes.

De eerste keer dat ik dat gekwaak hoorde, was een openbaring. Toen moest ik zelf de varkensmoeder zijn. Mannetje Bromsnor. Het verweesde zwijntje sliep een poosje in mijn bed. Ook hij begon opgewonden tegen me te kwaken als hij een rondje door de kamer had gemaakt.

Nu ben ik getuige van de échte varkensmoeder met haar kleintje. La Mama & Edwin. Zo hoort het te zijn. Ik heb er maar twee woorden voor: pure magie.