DE RONDLEIDING

verhaal 3

In de smalle gang van de kraamafdeling kreeg Ilona weer wat kleur op de wangen. De boer legde voorzichtig een biggetje op haar rolstoel. Ze raakte het warme wondertje met de rug van haar hand aan. De dekstal vol zeugen in kooien was voor even vergeten.

De dekstal. Ook wel dragende zeugenstal genoemd.

Daar was de rondleiding begonnen. Toen de boer de deur opende en het licht aanfloepte, vlogen de fokzeugen van schrik alle kanten op. Nou ja alle kanten. Gauw terug hun kooien in. Daar voelden ze zich veilig.

De boer had net een nieuw stalsysteem, vertelde hij. Voerligboxen met uitloop. In burgertaal: groepshuisvesting. Iedere kooi, de boer zei consequent box, had nu een poortje aan de achterkant. Zette hij aan weerszijden van het gangpad de poortjes open, dan ontstond er een soort pleintje waar de drachtige moedertjes even samen de benen konden strekken.

Voor deze groepshuisvesting had de boer zo’n miljoen euro moeten neertellen. En voor dat geld nog geen sprietje stro te bekennen. Wilde hij trouwens ook niet, stro. Dat had hij gezien bij een collega in Midden-Beemster. Wat een stofbende gaf dat stro zeg.

Uit Midden Beemster? A-J. soms? Hee, die kende ik. Daar kwam Gieltje vandaan! Ik vertelde over ons Project Gieltje. Biggencastratie onder volledige narcose met publiek en pers erbij om het onverdoofde castreren onder de aandacht te brengen. De boer knikte. Beertjes castreren was ook zijn lievelingsbezigheid niet. Zeker niet. En zo werd het ijs stukje bij beetje gebroken. Na de kraamstal gingen we naar buiten. Even kijken bij de pony van zijn dochter. En hoe de fokzeugen van de dekstal in de kraamstal terecht kwamen. Gewoon lopend over het erf.

‘Het is dus niet zo dat ze helemaal nooit daglicht zien,’ voegde de boer ons toe. Ik rekende snel uit: dus zo’n drie keer per jaar konden de moedervarkens even frisse lucht opsnuiven. Ik haalde opgelucht adem. Alles beter dan niks.

Koffie aan de keukentafel.

De boer en zijn vrouw hadden echt hun best gedaan. Ilona kreeg meteen een cadeautje. Een t-shirt met opschrift: Varkens zijn cool! Ze was er blij mee. Helemaal haar kleuren ook. Zwart met knalroze.

Ik had wat foto’s meegenomen van Het Beloofde Varkensland. Grote beelden op A3 formaat. Ook van de uitvaart van Aagje. Zou ik die wel laten zien? Ik waagde het erop.

‘Dit is het afscheid van Aagje,’ begon ik. ‘Mijn eerste. Op 29 april overleden. Zij kwam als biggetje uit Middelie.’ Was ik even blij dat Aagje ook uit Noord-Holland kwam. Hoe meer gemeenschappelijks hoe beter.

Ik hield de foto van de opgebaarde Aagje omhoog. Ze lag op een bed van appels bedolven onder roze rozen . ‘Dit zullen jullie wel gek vinden.’